Rozdział 26 ...

Cześć i czołem! 

Po dość długiej nieobecności mam dla was świerzutki rozdzialik. Jest krótki, ale mam nadzieje że przypadnie wam do gustu :)

_________________________________

Heath

Plan Annie był prosty, ale skuteczny. Grupy czarownic miały zająć się zaklęciem obezwładniającym wampiry, a reszta miała niezauważona przedrzeć się do domu i odbić Suri. Nic nie mogło pójść nie tak. Zaopatrzeni w kołki i krótkofalówki stanęli na skraju lasu. Dom tonął w ciemnościach. Heath przedarł się do Annie, która wydawała rozkazy czarownicom.

- Myślisz, że wszystko pójdzie zgodnie z planem? – zapytał nieco ściszonym głosem by nie siać paniki wobec współudziałowców.

- Nie wiem mój drogi. Trzeba mieć nadzieje i starać się działać szybko i zgodnie z planem, a powinno się udać. Och- westchnęła widząc zamyślone spojrzenie mężczyzny – nie martw się na zapas. – poklepawszy do pocieszająco po ramieniu uniosła ręce do góry- gotowi ? – wykrzyknęła i gdy wszyscy skinęli posłusznie głowami zaczęła mruczeć w języku tylko sobie znajomym. Chwilę później spojrzała surowo na Heath’a – macie kwadrans.

- W drogę! – warknął przez zęby Heath i ruszył ku domowi.

Potężne zaklęcia Annie nie obejmowały sprzymierzeńców. Nikt nie wiedział jak kobieta tego dokonała, jednak żyła już tyle lat, że każdy przyzwyczaił się do jej niezwykłego talentu. Zgodnie z planem wampiry podzieliły się na dwójki i ruszyły korytarzami. Heath wraz z Clausem wzięli dolny parter. Przemierzali sale, kuchnie, bibliotekę. Nigdzie nie było śladu Suri.

- Cały dół czysty. A jak u was panowie? – odezwał się Claus przez krótkofalówkę.

- Na drugim piętrze nic – odezwał się po chwili głos.

- Trójka też pusta.

- I co teraz? Przecież gdzieś musi być nie zapadła się od tak pod ziemię. – westchnął ciężko kompan.

Heath zastanowił się. Twarz miał ściągniętą w wyrazie bólu i cierpienia. Jak długo ma czekać by znów ją zobaczyć?

- To jest to! – krzyknął po chwili uradowany - Przecież w każdym starym domostwie były podziemia. Teraz trzeba je tylko znaleźć! Wszyscy na parter! – powiedział przez krótkofalówkę, a fala wampirów spłynęła po schodach. – rozdzielamy się po parterze i szukamy ukrytych drzwi czegokolwiek prowadzącego do podziemi.

- Panowie? – odezwał się głos w środku ich głów – czego szukacie? Albo raczej kogo? Dziewczyna jest bezpieczna i nic złego się jej nie stanie jeśli natychmiast opuścicie ten teren. – teraz już nie w głowie lecz na własne uszy słyszeli mężczyznę. Ton który nie znosił sprzeciwu.

Heath odwrócił się szybko i ujrzał ją. Była piękniejsza niż ją zapamiętał. Stała oparta o stół i patrzyła na przybyłych z pogardą.

- Suri – szepnął uradowany i podszedł do niej – nic ci nie jest? Chodź zabierzemy cie do domu

- Tu jest mój dom. – odparła stanowczo dziewczyna. – nie wiem czego chcesz, ale wynoś się stąd!

To było jak kubeł zimnej wody. Patrzył na nią szeroko otwartymi oczyma.