(Nie)Miłość. Z tobą i bez ciebie - Natasza Socha

Człowiek, który kocha i który jest kochany, rozsupłuje supełki bez większych problemów, nie szamocząc się przy tym i nie obcierając sobie palców. Trudności pojawiają się wtedy, kiedy wszystko trzeba robić samemu. Nawet uśmiechać się do własnego odbicia w lustrze. 

Tytuł: (Nie) Miłość. Z tobą i bez ciebie.

Seria:

Autor: Natasza Socha

Tłumaczenie: -

Liczba stron: 304

Liczba rozdziałów: -

Gatunek: Literatura obyczajowa i romans

Bohater: Cecylia/Wiktor
Narracja:Pierwszoosobowa/Trzecioosobowa

Wydawnictwo: Edipresse

    Tajemnica małżeństwa to kumulacja drobiazgów, do których obcy ludzie nie mają dostępu. Cecylia i Wiktor marzą o rozwodzie, choć jeszcze żadne z nich nie powiedziało tego na głos. Ona chce wolności, on spotyka się ze swoją studentką.
     Wszystko zmienia się w dniu, w którym Cecylia ma wypadek samochodowy i na jakiś czas zostaje unieruchomiona. Poruszając się na wózku, chce czy nie, jest skazana na pomoc męża. On również uważa, że jego obowiązkiem jest zaopiekowanie się żoną w tym czasie. Każde z nich chce się pozbyć tego drugiego, ale póki co muszą znowu udawać rodzinę.
    Ta historia pokazuje, jak człowiek bez miłości szybko gaśnie. Jak chowa się w sobie, znika, traci chęć do życia. Czym tak naprawdę jest „niemiłość”? Końcem wszystkiego? Czy raczej początkiem?
(Opis z Lubimy Czytać)

Życie trochę przypomina grę w bierki. Kiedy decydujesz, który patyczek zostaje poruszony, wszystko przebiega sprawnie i bez większych niespodzianek. Kiedy jednak naruszasz strukturę większej konstrukcji, patyczki zaczynają się przemieszczać, a kolejny ruch nie należy już do ciebie.

     Chciałabym Was dzisiaj zabrać do świata, gdzie miłość się nie rozpoczyna, a niestety się wypaliła. Gotowi? 

    Autorka ma świetny styl, który już od pierwszych stron przypadł mi do gustu. Emocje jakimi nas zasypała były realne, tak jak i przedstawiony problem. 
    Akcja to, czas po wypadku Cecylii, ale i odniesienia do przeszłości. Wszystko jednak idealnie się zazębiło i stworzyło idealną całość.
    Okładka jest piękna, a zarazem prosta. Spodobała mi się już na pierwszy rzut oka i uważam, że pasuje do tej książki. 

Chcę być kochana. W całym tym zwariowanym świecie, w całym tym systemie wzajemnych relacji układów, tak naprawdę tylko miłość potrafi wszystko wyprostować. Człowiek, który kocha i który jest kochany, rozsupłuje supełki bez większych problemów, nie szamocząc się przy tym i nie obcierając sobie palców.

    Cecylia poważnie myśli o rozwodzie z mężem, z którym jest czternaście lat,trzynaście po ślubie. Mają dziecko, psa, dom. Kobieta realizuje się w tym, co lubi. Jest ornitologiem i może to nie dochodowy kierunek,ale ma kamienicę po dziadku, w której wynajmuje mieszkania i z tego głównie się utrzymują. Na początku małżeństwa wszystko było super, a gdzieś po drodze w rutynie zaginęły małe rzeczy, które pokazywały uczucie. Gdy kobieta bierze udział w wypadku i zostaje unieruchomiona na wózku inwalidzkim, wie że sama sobie nie poradzi. Jest smutna, rozgoryczona i nie chętnie przyjmuje pomoc. Przecież jeszcze nie dawno, sama sobie radziła! Nadal rozważa rozwód, ale już nie tak szybki jak jeszcze przed wyjazdem. Nie zdaje sobie sprawy z jednej rzeczy: jej mąż kogoś ma i również planował ten krok milowy w ich życiu. Z biegiem czasu, z każdą pomocą, rozmową, której do tej pory ograniczały się raczej do rozkazów, małżeństwo zbliża się do siebie. Ale czy to wystarczające, by nadal być razem? 
   

Wiktor, to wykładowca na uczelni. Wśród swoich byłych studentek, ma tę która go zauroczyła, która pokazała mu inne aspekty życia we dwójkę. To kobieta, piękna, młoda, z dużą pewnością siebie. Wiktor, ma zamiar zacząć nowe życie, ale wypadek żony zmusza go niejako do pozostania przy niej i pomocy jej. W końcu coś tam na ślubie jej obiecał, ale według niego to papierek i w cale nie musi być na zawsze, więc po co się męczyć? Ciągłe kłótnie, pretensje sprawiły, że jego życie domowe przestało go cieszyć. Chciał czegoś więcej. Chciał kochać i być kochanym. Chciał być potrzebny. Dla młodej kobiety zaczął się starać: bieganie, bo kondycja już nie ta, perfumy, uśmiechy do telefonu. Zachowywał się jak nastolatek, który pierwszy raz się zakochał. Jednak jego zaangażowanie, by żona stanęła na nogi było ogromne. Szukał różnych specjalistów, uciekał się do różnych często śmiesznych i nic nie dających metod. Ale z każdym podanym talerzem, z każdą "wspólną" kąpielą, czy pomocą w myciu włosów, zaczęli rozmawiać, tak normalnie, zwyczajnie. Zaczęli się zbliżać do siebie. Ale przecież była Karola, która czekała na jego rozwód. No właśnie czy rozwód dalej wchodzi w grę? 

 

Małżeństwo nie jest porcelanową filiżanką, która upada na podłogę i od razu pęka na pół. To raczej lata wyszczerbień i drobnych rys, które koniec końców prowadzą do tego samego - przychodzi taki dzień, w którym nie można się już z niej napić.

    Powiem Wam, że bohaterowie na początku mnie wkurzali, bo pretensje do siebie mieli o wszystko, a dusili to w sobie zamiast porozmawiać jak ludzie. Ale po przemyśleniu tego, stwierdziłam, że prawdziwość tej sytuacji jest przecież widoczne gołym okiem. Z czasem znika zauroczenie i zostaje nam tylko przyzwyczajenie, wypalenie. A przecież kilka lat temu, to gorące uczucie miłości połączyło ich ze sobą, to gdzie ono jest? A no zostało zapomniane, zeszło gdzieś na dalszy plan. Zabrakło małych gestów, małych rzeczy, które przypominałyby o tym uczuciu. Czasem wystarczy nie wiele. Zwykłe przytulenie, podziękowanie, mały buziak, by podtrzymywać to uczucie. Jednak nie jest to praca jednej osoby, a obu. Przecież związek tworzą dwie osoby i nie można wskazać tylko tej jedne odpowiedzialnej za rozpad małżeństwa. 
    Właśnie to wszystko w tej na pozór zwykłej książce ujęła nam autorka. Trzeba przede wszystkim ze sobą rozmawiać, bo bez rozmowy nic nie będzie się układało. Trzeba umieć powiedzieć co nam leży na sercu, swoje oczekiwania, ale i swoje plany. Nie może być tak, że jedna osoba zrezygnuje z siebie, bo tej drugiej tak pasuje. Ale w tym wszystkim, trzeba znaleźć kompromis i umieć się pogodzić, nie chować urazy, nie być obojętnym czy obrażony, bo ktoś powiedział swoje argumenty. Rozmowa, to klucz do sukcesu. 
    Podobało mi się to, co przekazała nam autorka. To, że miłość nie musi kończyć się po kilku latach małżeństwa, że pracą nad związkiem muszą pracować obie osoby i starać się zachować choć trochę tego żaru, by uczucie nie wygasło, bo wtedy nie zostanie nam już nic. Bardzo polecam Wam tę życiową, trochę smutną, ale jak ważną książkę. To była pouczająca lektura, która z czasem chyba każdemu się przyda. Bo gdy pojawiają się zakręty życiowe, trzeba pamiętać, że jest nas dwoje, że jest o co zawalczyć. 

 - Wiesz co w tym wszystkim jest najgorsze? (...) Że chciałabym abyś mnie jeszcze tak trochę nie kochał, jak przez ostatnie tygodnie. Ale wiem, że to niemożliwe...

- Nie kocham cię Cela...

 

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuje Wydawnictwu.