Nie ma jej - Joy Fielding

Ja chyba naprawdę mam na imię Samantha. Chyba jestem pani córką.

Tytuł: Nie ma jej

Seria: -

Autor: Joy Fielding

Gatunek: Thriller/Sensacja/Kryminał

Bohater/Bohaterka: Caroline

Narracja: Trzecioosobowa

Liczba stron: 349

Liczba rozdziałów: 38

Wydawnictwo: Świat książki

Książka bierze udział w wyzwaniu: 18/52

Premiera: 26 kwietnia 2017

 

O KSIĄŻCE W SKRÓCIE

   Caroline wraz z mężem - Hunterem i dwiema córkami: 2 letnią Samanthą i 5 letnią Michelle wyjeżdża na wakacje, gdzie w gronie przyjaciół i rodziny ma świętować 10 rocznicę swojego ślubu. Podczas wyjazdu wynajmuję opiekunkę dla dzieci by mieć też trochę czasu dla siebie. Gdy podczas ostatniego wieczoru, kiedy ma odbyć się kolacja rocznicowa, opiekunka nie przychodzi Hunter namawia kobietę by zeszli na dół do restauracji zostawiając dzieci same. 

    Caroline niechętnie, ale zgadza się i wspólnie z mężem co pół godziny zaglądają do dziewczynek. Jednak ostatnie sprawdzanie okazuje się najgorszym koszmarem. Młodszej córeczki nie ma w łóżeczku. Rozpoczyna się rozpaczliwe poszukiwanie zaginionej dziewczynki.

    Piętnaście lat później Caroline otrzymuje telefon od tajemniczej Lili która twierdzi, że jest zaginioną przed laty dziewczyną. Kim tak na prawdę jest Lili? I kto stoi za porwaniem dziecka?

                                   Wszystko to moja wina.

AUTOR

Kanadyjka. Autorka kilkunastu książek, z których większość stała się światowymi bestsellerami.  Inne powieści autorki "Strefa szaleństwa" , " Ta druga".

 

STYL

    Ogromny plus powieści. Wszystko takie lekkie, przyjemne. Strony wręcz uciekały. Dialogi proste, nie wymuszone, nie wciskane na siłę. Nie ma tutaj opisów zbędnych rzeczy, wszystko jest po coś. Nie znajdziemy tu trudnych słów, ani niezrozumiałego języka. 

AKCJA

     Rozgrywa się z podziałem na dziś i przeszłość. W dziś mamy nakreślenie sytuacji Caroline w jakiej obecnie się znajduje: telefon tajemniczej Lili, trudne relacje z matką, sekrety byłego męża. A w przeszłości przenosimy się do 15 lat wstecz, gdzie zaginęła mała Samantha. Nic nie jest poplątane, wszystko logicznie łączy się ze sobą, tworząc całość, która powala. 

 

BOHATEROWIE

    Bohaterów tutaj mamy mnóstwo. Ale skupię się na kilku z nich. 

   Caroline, główna bohaterka, 49 letnia kobieta. Matka. Straciła dziecko. Jej ból jest niewyobrażalny. Gdzieś między tym wszystkim straciła więź ze starszą córką, która również oddaliła się od matki. Kobieta wierzy, że jej dziecko wreszcie się odnajdzie.

    Michelle, starsza córka Caroline i Huntera. Kocha swoją matkę, ale ciągle się z nią kłóci. Potrzebuje jej, ale nie powie tego wprost. Woli udawać twardą dziewczynę, która przysparza kłopotów niż zbliżyć się do matki. Zazdrosna o młodszą siostrę. 

     Lili, uważa się za córkę Caroline i Huntera. Jest miłą i śliczną dziewczyną w wieku Samanthy, ale czy to na prawdę ona?

    Hunter, kłamliwy, zdradzający żonę człowiek. Nie, nie został moim nowym mężem bo nie ma takiej potrzeby wrrr .... by mnie zdradzał? Nie dziękuje :D 

 

OKŁADKA/WYDAWNICTWO

     Mroczna, tajemnicza. I te buciki, które zdają się stawiać czytelnika przed pytaniem " Co się stało? Czy to buciki Samanthy?" Ja właśnie tak do tego podeszłam. Że są one symbolem utraconej córki. 

     Wydawnictwo mnie nie zawiodło. Ślicznie wydana książka, która skrywa tyle emocji. Podział na rozdziały, w których nie znalazłam żadnych błędów. 

 

PODSUMOWANIE 

    Taka smutna, prawdziwa i przerażająca trochę historia. Bo idziesz kawałek dalej zostawiając dwie córeczki, wracasz jednej z nich nie ma. Mnóstwo pytań, obwiniań się, że można było coś zrobić tak, czy inaczej, ale co by to zmieniło? Rozdarła moje serce na pół. Były momenty, że łzy cisnęły mi się do oczu.

    Caroline nie miała łatwo. Matka, która faworyzowała brata, mąż od którego zaczęła się oddalać obwiniając go za zniknięcie dziecka, a dodatkowo zdradzał ją. Po prostu życie nie rozpieszczało naszej głównej bohaterki, ale uparcie starała się trzymać. Może nie zawsze się jej udawało. Może czasem była naiwna ufając ludziom, którym nie powinna, czepiając się każdej możliwości, że Samantha żyje. Ale czy nie każda matka by tak postąpiła. Książka jest tak bardzo realna, że to się czuje całą sobą, nie chce się choćby na chwilę przerywać i dosłownie pochłania się ją jednym tchem.

    Pokazuje siłę matczynej miłości i wiarę, że gdzieś tam jej dziecko jest, że jest całe i zdrowe. 

    Polecam ją każdemu, kto chciałby poznać te piękną historię, trochę smutną, ale mimo wszystko piękną. 

 Jak oni mogą nie kochać matematyki? - Zastanowiła się. W matematyce jest coś tak wspaniałego, tak czystego, tak prawdziwego ... [...]

A książkę możecie już od dziś nabyć na stronie wydawnictwa pod adresem ->  Świat książki (klikajcie w nazwę.)

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuje wydawnictwu: