Chłopaki nie dziergają - T.S. Easton

Ty stara wariatko! [...] Nie stanowię zagrożenia!

Tytuł: Chłopaki nie dziergają

Seria: -

Autor: T.S. Easton

Tłumaczenie: Piotr Grzegorzewski

Gatunek: Literatura młodzieżowa

Bohater/Bohaterka: Ben

Liczba stron: 286

Liczba rozdziałów: -

Narracja:  Pierwszoosobowa

Wydawnictwo:YA!

Książka bierze udział w wyzwaniu: 36/52

Billy Elliot dla nastolatków!
    Dowcipna i wzruszająca książka, która zadaje kłam stereotypom o rolach mężczyzn i kobiet.
    Ben jest wrażliwym, spokojnym nastolatkiem, pisze pamiętnik i pochodzi z porządnej, chociaż lekko niekonwencjonalnej rodziny – ojciec jest mechanikiem samochodowym, matka jeździ po miastach i miasteczkach Wielkiej Brytanii ze swoim magicznym show. Ben ma też zdolność do pakowania się w kłopoty. Po niefortunnej wyprawie do lokalnego marketu po alkohol na imprezę trafia pod opiekę kuratora. Koledzy – inicjatorzy unikają kary, zaś Ben musi zastosować się do zaleceń programu resocjalizacji.
    Wybór zajęć pozalekcyjnych jest niewielki – mechanika samochodowa z własnym tatą, garncarstwo i robienie na drutach. Ben wybiera robótki ze względu na atrakcyjną nauczycielkę, która ma prowadzić zajęcia. Po pierwszych próbach okazuje się, że Ben ma niesamowity talent do robienia na drutach. Ale jak powiedzieć o tym kumplom, adorowanej dziewczynie, a przede wszystkim tacie, który cały czas ma nadzieję, że Ben wciągnie się w naprawę samochodów i piłkę nożną? 
(Opis z Lubimy Czytać)

Bardzo się cieszę, że mamy jakiegoś mężczyznę na zajęciach – ciągnęła tymczasem ona. - Cudownie będzie złamać stereotyp na temat tego, że robótkami ręcznymi zajmują się wyłącznie kobiety.

   Początek jak i środek miesiąca przeżyłam w objęciach książek T.S. Eastona. To książki łamiące stereotypy, to książki prawdziwe i życiowe. Jeśli nie znacie recenzji Dziewczyny nie biją – to na nią też Was serdecznie zapraszam.

   Ben to cichy i spokojny chłopak. Jest dobrym synem, choć rodziców ma niespotykanych na co dzień. Otóż ich dwuznaczne rozmowy są często dla nas śmieszne, ale dla Bena krępujące. Posiada też trzech kumpli, którzy są lekko mówiąc nieodpowiednim towarzystwem, choć kiedy chcą potrafią prócz kłopotów, być wsparciem i opoką. Ben nawet w szkole nie ma łatwo. Jest bowiem nękany przez kolegę. Gnębienie psychiczne, z które przyjaciele Bena nie są im wcale dłużni. Mają milion pomysłów (często nie legalnych) na minutę, gdzie wykonanie pozostawia wiele do życzenia (przeważnie kończą się kłopotami). Tak też i Ben popada w tarapaty, przez co ma dozór kuratora. Chłopaka nie bardzo interesuje sport, czy mechanika, za to na kurs wybiera się na robienie na drutach. Może i to babskie, ale czasochłonne i nie tak proste jakim się wydaje. Ben radzi sobie znakomicie. Problem polega na tym, że okłamuje tatę, a dzierganie jest owiane tajemnicą.

  Jak już wspominałam kumple Bena, to wariaci, ale czasem i oni potrafią wykazać się stając po stronie swojego kolegi. 
 

Wydaje mi się, że kobiety muszą mieć co najmniej jedną niedoskonałość, żeby być naprawdę atrakcyjne.

   Styl autora jest porównywalny z poprzedniczką. To lekkość pióra, brak wyszukanego słownictwa, brak jakichkolwiek scen powyżej 18 lat. To prostota, ciekawostki ze świata dziergania. To coś nowego i świeżego.

   Akcje poznajemy za pomocą dziennika, który Ben prowadzi opisując w nim każdy dzień, który ma znaczenie. To osobiste wyznanie jakim dzieli się z nami Ben, bo przez ten zabieg ma się wrażenie jakby bohater pożyczył nam swój prywatny zeszyt i pozwolił poznać tajemnicę. 

   Okładka jest prosta i nawiązuje do treści, przez co jest bardzo ładna, a nie skomplikowana.

Błędów w druku nie znalazłam, a czcionka pozwoliła szybko przeczytać tę pozycję.

Czasami chaos nie jest taki zły – odparłem. - Niekiedy, żeby zrobić coś pięknego, potrzeba trochę bałaganu. Nie zawsze ma się władzę nad wszystkim, czasami trzeba pozwolić wydarzeniom po prostu płynąć.

   Ta książka jest życiowa. Cóż na co dzień spotkamy się z prześladowaniem w szkole. To bardzo poważny problem, który często jest lekceważony, lub wina spada na niewinnego. To przykre i bardzo niesprawiedliwe.

   Kolejnym punktem jest dozór kuratora, który nie zawsze jest taki straszny, a który pozwala ujrzeć takiego „skazanego” jako normalnego człowieka, który jest dobry i nie zawsze to co się stało musi się odbić na przyszłości.

   No i w końcu walka ze stereotypem jakim jest dzierganie. Każdemu kojarzy się to z kobietami, które prócz motka i drutów mają tuzin kotów, są samotne, zgorzkniałe i w ogóle stare. Cóż za brednie! Dziergać może każdy, w każdym wieku, każdej płci, rasy, koloru włosów i innych cudów.
   Dzierganie to skomplikowane zajęcie, które pozwala się odstresować, nabrać dystansu i przede wszystkim stworzyć coś z niczego. Daje perspektywy, a nas uczy opanowania. Nie czarujmy się, nie zawsze się udaje nie poplątać czy opuścić oczek. Sama robiłam (i teraz do tego wracam) na szydełku, to nie to samo, ale też kojarzy się ze starszą osobą. Ale powiem Wam, że to uspokaja, więc świetnie Bena rozumiem.

   Mnie książka się podobała. Była lekką lekturą na jeden dzień, przez co pozwoliła mi oderwać się od rzeczywistości i spojrzeć na świat oczyma chłopaka, który robi swetry na drutach. To ciekawy zabieg, który już dziś Wam serdecznie polecam.

Wolę to, co niewykluczone, od tego co prawdopodobne. To, co prawdopodobne, jest przygnębiające.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuje Wydawnictwu